سحابی ها مناظر فوق العاده ای را ایجاد می کنند که انسان را به فکر وا می دارد.

برای مشاهده چند سحابی زیبا و توضیحاتی تخصصی ذرباره سحابی به ادامه مطلب مراجعه کنید.

(nebula) واژه لاتين براي سحابی است. ستاره شناسان اوليه اين اصطلاح را براي كهكشان هاي دور، یعنی کهکشان های خارج از كهكشان راه شيري مورد استفاده قرار مي دادند. چنين كهكشان هايي سحابی برون كهكشاني ناميده مي شدند. این کهکشان ها شبيه به وصله های مه آلود نور در ميان ستارگان به نظر می رسیدند.

این انقباض براي ميليون ها سال ادامه مي يابد. به مرور زمان این جرم به قدر كافي داغ مي شود تا بدرخشد و ستاره جديدي را تشكيل دهد.

در داخل این جرم تشکیل شده از گرد و غبار و گاز، فشار و دما ايجاد مي شود.

يك سحابی پراکنده همچنين نزديك يك ستاره سرد به وجود می آید. در اين نمونه نور ماوراي بنفشی که از مبدأ ستاره خارج می شود، خيلي ضعيف است و نمي تواند موجب شود تا اتم هاي گاز سحابی نور ساطع کنند. اما ذرات گرد و غبار موجود در سحابی پراکنده، نور ستاره را بازتاب مي دهند. ستاره شناسان اين نوع سحابی پراکنده را سحابی بازتاب دهنده می نامند.

اگر يك سحابی پراکنده در ناحيه ای باشد که هيچ ستاره اي در نزديكي آن نيست، نه نور كافي خارج مي كند و نه نوري بازتاب مي دهد تا قابل مشاهده شود. چون که در حقيقت، ذرات گرد و غبار سحابی نور را از ستارگاني كه آنها را احاطه کرده می گیرد و جذب مي كند. ستاره شناسان اين نوع سحابی پراکنده را که نمی تواند نوری ساطع کند یا نوری بازتاب دهد، سحابی تاريك مي نامند.

سحابی سياره نما ابرهایي شبيه به توپ متشکل از گرد و غبار و گاز است كه ستارگان مشخصي را احاطه كرده است. سحابی سیاره نما موقعي شكل مي گيرد كه يك ستاره شروع به ریزش به داخل خود و بيرون انداختن و دور ريختن لايه هاي خارجي تر جوش می کند. موقعي كه با تلسكوپی كوچك به سحابی سياره نما نگاه مي كنيم به نظر مي رسد كه اين نوع از سحابی سطح گردي مثل يك سياره دارد.

****می دانم شوکه شده اید و با خودتان میگویید این تصاویر قطعا الکی هستند اما باید باید بهتان بگویم که خیر، همگی واقعی هستند.

نظر دهید.