این پروژه شامل :
در اواخر دهه 80 هجری شمسی شاهد به وجود آمدن سبکی در صنعت ساختمان سازی ایران بوده ایم که در مجامع علمی تحت عنوان سبک کلاسیک شناخته می شود؛که نمود این سبک بیشتر در سیمای شهری بالاخص نمای ساختمانهای مسکونی-تجاری ظهور پیدا کرده است. روند رو به افزایش این سبک در ابتدای دهه 90 هجری شمسی که در اذهان عمومی تحت عنوان سبک رومی یا یونانی از آن یاد می شود که اغلب با سبک ساختمان سازی دوران هلنیسیم برابری ظاهری دارد؛ نشان از مقبولیت آن برای قشر سرمایه گذار چه در مرحله طراحی و ساخت و چه به عنوان بهره بردار و مصرف کننده نهایی دارد. بدون شک یکی از حوزه های اثرگذار در پیدایش مفهومی جدید در هر جامعه ای جوامع علمی می باشد. عملکرد بسترسازان فکری جامعه نقش بسزایی در اذهان عمومی مخاطبین جامعه خواهد گذاشت. در این میان عملکرد جامعه معماری بعنوان کل و نقش معمار بعنوان جزیی از این کلیت در پیدایش نماهای سبک نئوکلاسیک را از جهات مختلفی باید مورد بررسی قرار داد. شاید بتوان اینگونه عنوان نمود که نوعی واگرایی در تفکر امروزی جامعه معماران موج می زنند که فارق از بحث در مورد علل نآن آن نوعی عدم یکپارچگی تفکر در کلیات نسبت به مقوله معماری در اذهان معماران بوجود آمده است که این افتراق معنایی در خلق آثار معماری از جمله پیدایش سبک کلاسیک تاثیرگذار بوده است.